Zamek Šternberk zbudował Zdeslav z Chlumca i ze Šternberku w poł. XIII w. Pierwsza pisemna wzmianka znajduje się w dokumencie z 1269 r., który określał granice dóbr šternberskich i klasztoru Hradisko. Przebudowa zamku miała miejsce w latach 70. XIV w. Biskup Albert II. ze Šternberka, ważny dostojnik kościelny i wpływowy dyplomata, przekształcił zamek w swą główną rezydencję. Wtedy to powstała kaplica, o cechach typowych dla architektury z kręgu dworu Karola IV Luksemburskiego (1316-1378).

W XVI w. ród Berka von Dubá und Lipa przebudował zamek w stylu renesansowym. Po pożarze dobudowano reprezentacyjne skrzydło mieszkalne z tzw. Salą wizyt (podczas konserwacji odkryto na ścianach XVI-wieczne podpisy osob odwiedzających to wnętrze) o ciekawych późnogotyckich sklepieniach, a na podzamczu wzniesiono kolejne budynki gospodarcze.

W 1699 r. dobra šternberskie kupił Johann Adam I. Andreas von Liechtenstein (1657 lub 1662-1712). Pozostały one w rękach tego rodu aż do 1945 r. Przez długi czas zamek nie był używany i popadał w ruinę. Dopiero w 1886 r. podjęto decyzję o jego generalnej przebudowie według projektu wiedeńskiego architekta Carla Gangolfa Kaysera (1837-1895) w duchu romantycznego historyzmu. Powstała luksusowa rezydencja odpowiadająca wymaganiom współczesnego arystokraty Jana II. To tu umieścił swą cenną kolekcję sztuki.

Po zwiedzeniu wnętrz warto odwiedzić park, który został zakomponowany wg projektu wiedeńskiego architekta Alberta Escha (1883-1954) w latach 1907–1909 i stanowi kulminacyjny punkt zakrojonej na szeroką skalę modernizacji książęcej rezydencji.